Kontrol baskısında gazeteyi koklayarak büyüyen biriyiz, şükürler olsun.
Hürriyet’in Hürriyet olduğu zamanlarda, sabah 10’da bayilerde, bakkallarda gazete kalmadığı günleri yaşadık.
Sayfaları çevirip, okumak kadar güzel bir şey olabilir mi ?
Cep telefonundan bakmakla aynı şey değil, olamaz da.
Özellikle, en başta yerel gazetelere destek için gazete alır, okurum.
Sonra da başkasına veririm, eline kâğıt değsin diye, alışkanlık olsun, diye.
Boşuna mı bu çaba, yoksa ?
Her şeyin satıldığı bir market, gazeteler de var.
Daha önce de aynı şeyi yaptı.
Demir raflardaki son gazeteyi, çalışan arkadaş aldı, içeri girdi.
Ben de içeri girmek için bekledim, sıra var, salgın malum.
Elimde bozuk para hazır, gazete alacağım.
Özellikle de söyledim, ‘Paketlemediniz de mi’ dedim.
Önce parayı aldı, sordu diğerine, ‘Bozamayız iş bitti’ dedi anında.
Aldım parayı, kanadı kırık kuş misali.
Bu memlekette gazete alınmaz, okunmaz tabi.
Vereceğin bir iki tane gazete o kadar.
Kimisi kapılara bedava bırakılır, kimse yüzüne bakmaz.
Biz parasıyla almak istiyoruz, yüzümüze bakan yok.
Bilirim paketi açıp bağlamak, o kadar da zor değil.
İster yeter, kalemle de rakamı çizik atacaksın o kadar.
Ama istediğim viski olsa, koca kasayı indirirdi.
Yüzde 300 kar, gazetedeki kuruşu ne yapsın ?
Utandım.
Gazete para etmiyor, beş kuruş etmiyor artık.
Eskiden cama yapıştırılırdı içeri görünmesin diye.
Yere serildi boya olmasın diye.
Masaya serildi sofra bezi olsun diye.
Çok da güzel cam silinirdi.
Şimdi o bile yok.
Esnaf olmak ayrı bir şey.
Gazete olmak ayrı bir şey.
Bu hale getirenler utansın.
Ne mi yapacağım.
Almaya devam edeceğim inatla.
O markete bir daha adımı atmam.
Başkası benim paramdan nasiplensin.
Esnaflık budur.
Korona zamanı hem de.
İş yok, müşteri yok.
Çıkışmadığı için 10 kuruşu evet evet 10 kuruşu sonra verirsin diyen bile oldu.
Gazeteyi bilmeyenler anlayamaz ama.
Müşteri velinimettir, kaçırma.
Bulamazsın sonra.
Bak korona karşında.
