Gururla, hüzünle, umutla.
Rahmetle, minnetle, şükranla.
Şiirlerde, romanlarda eylül ayı hep, hüzün zamanı olarak geçer.
Yaza veda, kışa giriş ya.
Veya, sıcağa son, soğuğa merhaba.
Hüzün kaplar, içine, evine kapanır insan evladı.
Güneşten, nemden yakınıyordu ya.
Ne oldu birden.
İnsan neslini memnun etmek zordur.
Şıpır şıpır terden, fıkır fıkır kaynayan ısıtıcıya geçiş.
Yaprakların dökülmesi, sararması, kurumuş gibi görünmesi.
Niye kasvetli olsun ki.
Sonun başlangıcı, o kadar.
Tekrar yaşamak, dirilmek, canlanmak, dallanıp budaklanmak.
Başlangıcın sonu olduğu gibi, sonun da bir başlangıç sinyalidir bu.
Eylül ayında hüzün olduğu gibi, umut da vardır.
Her an, her gün, her hafta, her ay.
Yeter ki, yaşamasını bilsin insan.
Kazık çakmak değil marifet.
Yaşamaya değdi demek gerek.
Şahsım için eylül ayı demek.
Tek kelimeyle bağdaştırılamaz, hüzüne bağlanıp bırakılamaz.
İçinde her türlü duygu mevcut.
Tıpkı diğer aylar gibi.
En azından bu satırların yazarı, yazanı olarak bende böyle.
Doğa alayına bakıp, hüzne bağlamak akıl karı değil.
Şiirlerde bahsedilen hüzün de tam olarak zaten bu değil.
Şöyle bir düşündüm de.
Benim için eylül ayı demek.
Tüm duyguları kapsar.
Gurur, umut, hüzün, son, başlangıç.
Tam anlamıyla kendim için istatistik çıkarmadım, ancak.
Eylül ayında ilk etapta üç farklı gündem maddesi sarar her yanımı.
Bu sayı daha da artabilir.
Bu kadarı yeterli.
12 Eylül Askeri Darbesini saymıyorum.
Yeri, zamanı değil.
Üçe indirdim dedim ya, yeter.
* İzmir’imin kurtuluşu, 9 Eylül 1922, 100. yıl.
Dolu dolu yüz koca yıl.
Şanla, şerefle.
Gurur, onur, vefa, kadir kıymet bilmek, bayrak, vatan, umut.
Ne kadar güzel kelimeler değil mi ?
Hasret kalınan.
Yazarken bile içim ürperiyor.
* Cumhuriyet’imizle yaşıt, yılı kesin 1923 ama.
Günü 9 Eylül, İzmir’in kurtuluş günü olarak kabul edilen İzmirspor’umuzun koskoca 99 yılı geçmiş oluyor.
100’den gün almaya başladı bile.
Tertemiz geçmişle, tıpkı Cumhuriyet gibi.
Yetiştirdiği onbinlerce sporcu, sporu seven, spora değer veren, sporla yaşamını renklendiren, halk, vatandaş, semtin insanı.
Ülke geneline yayılan çok geniş bir yelpaze.
Futbol takımı amatörde, sporcu fabrikası hüviyeti zirvede.
* Bir de hüzün var, eylül ayı denince.
Daha çok taze, dün gibi, bir yıl oldu.
Canımın canı, cananı, bana can veren, yaşatan, gönlümün sultanı, bugünlere getiren anacığımın vefat yıldönümü.
Son 9 ayını yatağa bağımlı olarak, yoğun bakımda, hastane odasında geçirdi.
8 eylül 2021 çarşamba günü İzmir Bozyaka Eğitim ve Araştırma Hastanesi’nde kaybettik, 9 Eylül perşembe günü İzmir Ödemiş Ahrandı Mezarlığı’nda, ebedi istirahatgahında dinlenmeye çekildi.
Takdiri ilahi, mukadderat.
Başka ne diyebiliriz.
Veren de alan da aynı olunca.
Babacığım, canım babam Mehmet Aydınoğlu’na kavuştu, onsuz yapamadı, tutunamadı yaşama.
1 yıl 1 ay sonra kavuştular, bu da bir teselli ama.
Eylül benim için böyle bir ay işte.
İzmir’imin kurtuluşu; Gurur.
İzmirspor’umun kuruluşu; Umut.
Anamın vefatı, vedası; Hüzün.
Her şey biz insanlar için.
Ne tamamen mateme bürünmek.
Ne de farkında olmamak gerek.
Önce insan olmak gerek bize.
İzmir’in kurtuluşunda emeği geçen, canını seve seve veren, kanını sıradan bir şekilde farkında bile olmadan bastığımız sokaklarda, caddelerde aslında yaşayan, A’dan Z’ye, 1 günlükten, 111 yaşına dek emeği geçen, ‘ya vatan ya ölüm’ diyebilen, diyen.
İzmirspor’a, İzmir sporuna emeği geçen, büyük düşünen, hak yemeyen, menfaat gütmeyen.
Tüm ecdadımıza.
Anama, babama.
Akrabalarıma, komşularıma, yurttaşlarıma.
Sonsuz, şükranlarımla, ahde vefa ile, minnetle, rahmetle.
Mekanları cennet-i ala olsun.
Umut dedik, gurur dedik, hüzün dedik.
Bir de sanat diyelim.
İzmir’ime hoşgeldin Tarkan.
Safalar getirdin.
Ücret almadan çıkıyorsun.
Yüreğin dert görmesin.
Kusura bakma konserine gelemeyeceğim, ücretsiz olsa da.
Korona, izdiham, ayakta.
Sen gemiş olsan da.
Yaşam bitiyor, ancak yaşamın her alanında umut bitmiyor, bitmez, bitmemeli.
Geççek geççek bugünler de geçcek.
İzmir’imin dağlarında çiçekler açcak.
O çiçekten günler çok yakında inan.
Eylüle rağmen, eylül sayesinde, eylül nihayetinde.
Yaşamasını bilelim, o yeter bize…
