Demez olaydım, dediğime diyeceğime pişman oldum, yazık çok yazık 23 Nisan’da Çocuk Bayramı’nda bir çocuğa selam vermek bile yanlış anlaşılır oldu…
Aracın içinde kırmızı ışıkta beklerken, yandaki duran arabada çocuk görünce ‘nanikleşirdik’, dil çıkarır, maymun benzeri hareketler yapardık.
Çocukları mutlu ederdik, güldürürdük.
Gerçekti, hayal oldu.
Saçını okşar, makas alırdık.
Hiç tanımadığım çocuklara süt alır, çikolata, muz alır dağıtırdım.
Gerçekti, hayal oldu.
İster salgın deyin mesafe deyin, ister ahlaksızca hareketler, tutumlar yüzünden deyin.
Bu sebeplerden ötürü, çocuklara bakamaz olduk.
Haklılar.
Benim de çocuğum var.
Dün, Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı.
Atamızın bizlere armağanı.
Kutlu olsun.
İzmir’de sabah saatleri.
5-6 yaşlarında bir cimcime.
Annesi herhalde yan yanalar, metroda beklemedeyiz.
Sırf çocuk diye selam vereyim, bayramını kutlayayım dedim.
Pişman ettiler.
‘Çocuk bayramın kutlu olsun’ dedim evladımıza.
Annesine baktı, annesi de bana ters ters baktı.
Kaşları çattı.
Duydu, duymamazlığa mı geldi.
Diye düşündüm, yabancıdır belki dedim.
‘Hadi tut elimden gidiyoruz’ deyince.
Anladım.
Yanlış mı yaptım hata mı yaptım.
Alım al morum mor, kaldım ortada.
Olmamalı ama, oluyor işte.
Bayramımız kutlu olsun, çocuklar.
Her şeye rağmen kutlu olsun.
Sizin canınız sağ olsun, mutlu olun.
Akıllı, zeki olun, çalışın bu bize yeter.
Çocukluğumuzu yaşatamasak da.
Nice bayramlara…
