İkisi de candır, anadır, ölümsüzdür. Can verir, cana can katar, cana değer verir ve de küllerinden yeniden, tekrar tekrar doğar. Ölmezler ki. Onlara zarar verenler ölür gider bir daha gelmemek üzere…
800-1000 yıl yaşayan ölümsüz zeytin ağaçlarının kesilmesine, on saniye sonra kendine ne olacağını bilmeyen, öleceği zamanı bile bilmekten aciz, zavallı insancıklar karar veriyorlarsa.
Vay bizim halimize.
Çok cahilce, insanlık dışı.
Anlayamadınız bir türlü.
Kadınlar insan, biz insan oğluyuz.
Şiddet, kabalık, insanlık dışı tutum, davranış, rezalet, pespayelik yetmedi, savaş geldi başımıza.
Açlık, kıtlık ne olacak düşünülmeden.
İklimlerin ayarı bozuldu, felaketler her an.
Kendinin 2 saniye sonra ne olacağını bilmeyen, yaşayıp yaşayamayacağının bile farkında olmayan zavallı faniler, başka yer yokmuş gibi katliamdalar.
800 yıl 1000 yıl yaşayan ölümsüz, mübarek zeytin ağaçlarımızı yok ediyorlar.
El insaf.
Yazıktır, günahtır.
Zeytin sizin gibileri bugünlere getirmedi mi ?
Kahvaltıda taş mı yediniz ?
Sizin ablanız, kız kardeşiniz bacınız yok mu ?
Sizi de bir ana doğurmadı mı ?
Zeytine, kadına, anaya, çocuğa, bilumum canlıya kıyan eller kırılsın.
İki cihanda bedbaht olsunlar.
Bugün de kadınlarımızın günü imiş.
Ne diyelim kutlu olsun.
365 gün sizin olsun.
Çünkü biz insan oğluyuz hak etmiyoruz, siz insansınız, hakkınız, haklısınız.
Üç canlı, hayvan.
Karınca, solucan, arı.
Biterse, hayat biter.
Üç canlı, bitki, ağaç.
Biterse, hayat biter.
Dut, incir, zeytin.
Peki, ya kadınlar ?
Erkek biterse bir şey olmaz da.
Hayat devam eder.
Hemen bitmez.
Ya.
Kadın olmazsa.
Vay halimize.
Kadına, zeytine kıyan eller kırılsın.
Yaşasın zeytinin karası.
Bitsin kadının gönül yarası…
